Wie op zoek gaat naar de oudste – nog bestaande - speelbal komt uit in Londen. Daar liggen in het British Museum drie ballen uit de Egyptische oudheid, gemaakt van linnen en gevuld met stro en riet. In de eeuwen die volgden werden leren buitenballen opgevuld met bijvoorbeeld varkensblazen of kurk. Pas met de introductie van rubber in de 19e eeuw ging de voetbal er uitzien zoals we hem kennen. Vanaf dat moment was het mogelijk om een stevige rubberen binnenbal in te brengen bij een leren omhulsel. Nadeel van de leren bal was dat het leer zich in natte omstandigheden vol zoog met water, waardoor de bal loodzwaar werd: het is duidelijk waar de naam het ‘bruine monster’ vandaan komt.

Met het - wit - schilderen van de bal werd dit probleem in de jaren vijftig van de 20e eeuw verholpen, bijkomend voordeel was dat de witte bal beter te zien was voor de toeschouwers. Tijdens het WK in Mexico (1986) werd voor het eerst een synthetische vervanger van leer gebruikt: polyurethaan. Hierdoor werd de voetbal lichter, sneller en minder gevoelig voor vocht. Hoewel het materiaal in de loop der tijd flink veranderd is, blijven de afmetingen nog altijd hetzelfde: de omtrek van een bal mag niet groter zijn dan 71 cm en niet kleiner dan 68 cm.